SAVAŞ

SAVAŞ

Savaşın en kanlı günlerinden biri.Asker, en iyi bildiği arkadaşının az ilerde kanlar içinde yere düştüğünü gördü.

 İnsanın başını bir saniye bile sperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmurundaydılar.Asker teğmene koştu ve:

 -Teğmenim, fırlayıp arkadaşımı alıp gelebilir miyim?

-Delirdin mi? Der gibi baktı teğmen…

-Gitmeye değer mi? Arkadaşın delik deşik olmuş. Büyük olasılıkla ölmüştür bile.Kendi hayatına da tehlikeye atma sakın.

Asker ısrar etti ve teğmen

-Peki, dedi. Git o zaman.

 İnanılması güç bir mucize. Asker o korkunç ateş yağmurunda arkadaşına ulaştı.Onu sırtına aldı ve koşa koşa döndü.Birlikte sperin içine yuvarlandılar. Teğmen, kanlar içindeki askeri muayene etti. Sonra onu sipere taşıyan arkadaşına döndü.

-Sana hayatını tehlikeye atmana değmez, demiştim.Bu zaten ölmüş.

-Değdi teğmenim dedi asker…

-Nasıl değdi? Dedi teğmen. Bu adam ölmüş görmüyor musun?

-Gene de değdi komutanım.Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı. Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi benim için.

Ve arkadaşının son sözlerini hıçkırarak haykırdı:

-Murat!.. Geleceğini biliyordum! Demişti arkadaşı… Geleceğini biliyordum…